It’s time to get unfiltered, uncensored, unmuTED!
Ήρθε η στιγμή να γνωρίσεις την υπέρλαμπρη ομάδα Fundraising του TEDxNTUA 2024!
Είμαστε o Αλέξανδρος, η Μαρία, η Νάρια, η Μαριάννα και ο Παύλος και είμαστε ενθουσιασμένοι που θα κάνουμε curate το τρίτο unmuTED!
Απέχουμε μία μέρα από την “Πρωταπριλιά”, είχατε όμως ποτέ την απορία πώς ξεκίνησε αυτή η μέρα να ταυτίζεται με τα ψέματα;
Η Μαριάννα είναι εδώ να σας εξηγήσει:
Σύμφωνα με την πρώτη, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες, οι οποίοι ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Εκείνη όμως την περίοδο τα ψάρια πιάνονταν δύσκολα, οπότε έλεγαν ψέματα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Σιγά-σιγά αυτή η συνήθεια έγινε έθιμο.
Με βάση τη δεύτερη εκδοχή, το έθιμο γεννήθηκε στην Γαλλία το 16ο αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1η Απριλίου. Εκείνη την χρονιά όμως άλλαξε αυτό και η πρωτοχρονιά πλέον θεωρούνταν η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν έγινε αποδεκτό από όλους τους πολίτες, με αποτέλεσμα κάποιοι - ως αντίδραση - συνέχιζαν να γιορτάζουν την πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου και οι υπόλοιποι τους έστελναν δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Με τον καιρό το πείραγμα αυτό μετατράπηκε σε έθιμο.
Τι σημαίνει η μουσική για σένα;
Ο Αλέξανδρος μιλάει για την δική του σχέση με τη μουσική.
Για πολλούς η μουσική αποτελεί είτε διέξοδο από τις καθημερινές δυσκολίες, είτε μέσο κοινωνικοποίησης, είτε ταυτίζεται άρρηκτα με χαρακτηριστικές τους αναμνήσεις. Αν και στη δική μου περίπτωση η μουσική έχει λειτουργήσει με τους προαναφερόμενους ρόλους, για μένα η μουσική αποτελεί, κυρίως, τρόπο να εκφράσω συναισθήματα, τα οποία είτε ντρέπομαι είτε αδυνατώ να εκφέρω με λόγια.
Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει καλύτερος τρόπος να εκφέρει κανείς την αγάπη και την αγωνία του για την υγεία των κοντινών του ανθρώπων, από τους στίχους του τραγουδιού «Remember Me» της ταινίας «Coco» της Disney, που στο τέλος της ταινίας σε κάνουν να δακρύζεις ακατάπαυστα;
Υπάρχει καλύτερος τρόπος να περιγράψεις εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ότι είτε η αδράνεια σου, είτε οι άστοχες αποφάσεις σου σε έχουν οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο, από τον στίχο «Well, how did I get here?» του «Once in a Lifetime» των Talking Heads;
Η μουσική βέβαια, δεν χρειάζεται πάντα στίχους για να σου προκαλέσει έντονα συναισθήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μουσική των ταινιών του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών » που σε κάνει να ανατριχιάζεις κάθε φορά που βλέπεις την τελευταία επίθεση του ιππικού της Rohan που αντιστέκεται στη προσωποποίηση του κακού, του μίσους και της βίας, συμπεριφορές και αισθήματα με τις οποίες είτε έρχεσαι αντιμέτωπος, είτε παρατηρείς ακόμα και στη καθημερινότητα σου.
Τέλος, αν και το κείμενο μου ίσως αφορά κυρίως στενάχωρα συναισθήματα, όπως λένε και οι αγαπημένοι «Beatles», μετά από όλες τις δύσκολες στιγμές και συναισθήματα, «Here Comes the Sun» και ξαφνικά υπάρχει πάλι ελπίδα.
“Στις αναχωρήσεις...”
Περιμένοντας ίσως κάποια αναχώρηση, η Νάρια παραθέτει μερικές από τις σκέψεις της:
Λένε πως είναι διαφορετικό να φεύγεις επειδή κάπου θέλεις να πας και διαφορετικό να φεύγεις επειδή από κάπου θέλεις να ξεφύγεις. Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς, καθισμένοι σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, αναμένοντας την έναρξη της επιβίβασης, έχει τύχει να παρατηρήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας.
Μάτια που λάμπουν από την ευτυχία της πολυπόθητης επιστροφής σε οικογένεια και φίλους, βλέμματα γεμάτα ανυπομονησία για τις νέες περιπέτειες που περιμένουν εκεί έξω ή βλέμματα περηφάνειας γιατί ίσως αυτό το ταξίδι σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρα σου.
Αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά θα διακρίνεις και κάποια πιο θαμπά βλέμματα. Εκείνα που συγκρατούν μια συγκίνηση ή μια θλίψη.
Ανήκουν στους ανθρώπους για τους οποίους η φυγή δεν αποτελεί επιλογή αλλά ένα "πρέπει" και συνήθως έχει προηγηθεί η φράση "μέχρι την επόμενη φορά". Και αυτό για τον καθένα έχει διαφορετική χρονική διάρκεια αλλά για όλους μετράει το ίδιο, γιατί ο αποχωρισμός είναι πάντα δύσκολος.
Και κάπου εκεί η συνειδητοποίηση επιστρέφει! Έχει όντως διαφορά ο λόγος για τον οποίο ο καθένας γύρω σου αναμένει αυτήν την πτήση. Με μια απλή παρατήρηση μπορείς απλά να χτίσεις μια πιθανή ιστορία, ένα δυνατό ενδεχόμενο. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι μας μεταφέρουμε πολύ περισσότερα από απλές αποσκευές και πως πριν την επιβίβαση αφήνουμε, έστω και προσωρινά, έναν κύκλο να κλείσει για να δώσουμε τη σκυτάλη σε αυτόν που μόλις ανοίγεται μπροστά μας.
Έχεις όρεξη για μία εκδρομή; H Μαρία έχει βρει το ιδανικότερο μέρος να επισκεφτείς εσύ και η παρέα σου!
Μιας και, σιγά σιγά, ανοίγει ο καιρός, τι καλύτερο από μια μονοήμερη εκδρομή μακριά από την Αθήνα! Όχι τόσο μακριά, μην ανησυχείς! Μόλις μια ώρα οδήγησης (με τέρμα μουσική) από την Αθήνα, το Λουτράκι σε περιμένει! Ένας μαγευτικός προορισμός που θα σε κερδίσει με την πρώτη!
Ομολογουμένως, αυτή η εκδρομή συνδυάζει τα πάντα! Αν είσαι λάτρης της φύσης, ξεκινάς από μια βόλτα στον Φάρο του Κορινθιακού Κόλπου, τον Φάρο Μελαγκάβι, ο οποίος απέχει μισή ώρα από το Λουτράκι. Η διαδρομή γεμάτη καταπράσινα τοπία αλλά και η θέα που σε περιμένει στον φάρο αξίζουν τις (λίγες) παραπάνω στροφές που θα βρεις στην διαδρομή, trust me!
Βαρέθηκες, όμως, την πολλή σκέψη και φιλοσοφία πλάι στα δέντρα; Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για το παραθαλάσσιο Λουτράκι! Θες καφέ; Έχει! Θες φαγητό; Έχει, και πολύ ωραίο μάλιστα! Θες, εσύ που είσαι και λίγο πιο τολμηρός, να ρίξεις και μια βουτιά στη θάλασσα; Φέρε μαγιό γιατί τα πιο όμορφα και γαλάζια νερά που θα δεις ποτέ δεν είναι αλλού, αλλά στο Λουτράκι!
Μην φύγεις όμως τόσο γρήγορα! Το καλό το πράγμα αργεί να γίνει, που λέει και ο σοφός λαός, και στην περίπτωσή μας πρέπει να περιμένεις μέχρι την δύση του ηλίου! Το ηλιοβασίλεμα που θα αντικρίσεις θα σε μαγέψει, γι’ αυτό πάρε μπυρίτσα (όχι αν οδηγείς, είπαμε), άραξε με την παρέα στην παραλία και περίμενε για την πιο μαγική ώρα της ημέρας! Θα με θυμηθείς!
“Στο Video-Club…”
Ο Παύλος μας αφηγείται:
Ήταν πριν λίγες μέρες που κινούμουν νωχελικά προς το τοπικό video club (πριν αναρωτηθείτε, ναι υπάρχουν ακόμα, απλώς είναι πολύ λίγα και συνήθως αρκετά μακριά, εξού και η νωχελικότητα, είχα βαρεθεί το περπάτημα), έχοντας αποφασίσει ότι είχε έρθει επιτέλους η κατάλληλη στιγμή . Ο λόγος αυτής της βραδινής επίσκεψης ήταν το ότι, αν και παραμυθιάζω τον εαυτό μου ότι είμαι εραστής της 7ης τέχνης, ακόμα δεν είχα δει την ταινία-που-ποτέ-δεν-πέφτει-από-τις-θέσεις-1-2 στις καλύτερες όλων των εποχών, γνωστή και ως Citizen Kane. Και είχα αποφασίσει να το αλλάξω αυτό.
Αφού, λοιπόν, άνοιξα τη γυάλινη πόρτα με τις άπειρες αφίσες, διέσχισα τον διάδρομο με τα μυριάδες διατεταγμένα εξώφυλλα DVD και έσκυψα διακριτικά πάνω από τον πάγκο για να ειδοποιήσω τον καλοσυνάτα νυσταγμένο βιντεο-κλαμπά για την παρουσία μου, του ζήτησα την ταινία. Εκεί ήταν που ξεστόμισα το χαριτωμένο «Mήπως το έχετε και σε blu-ray;», φράση που πρέπει να τον διασκέδαζε για αρκετή ώρα αφού έφυγα. Χρειάστηκε να δω την ταινία για να σιγουρευτώ γιατί.
Βλέπετε (pun intended), δυσκολευόμουν για αρκετό καιρό να καταλάβω γιατί ταινίες σαν το Citizen Kane (1941) ή την Casablanca (1942) γοητεύουν ακόμα σε τέτοιο βαθμό τους απανταχού σινεφίλ, όχι απαραίτητα επισκιάζοντας αλλά σίγουρα στεκόμενες πολύ περήφανες απέναντι σε υπερθεάματα οπτικών εφέ, μαγευτικών πλάνων και πολλών, πολλών εκατομμυρίων. Αρκετά καχύποπτα έδειχνα τη γοητεία του παλιού, της ανάγκης μας να λέμε ότι μας αρέσει το «niche», το ψαγμένο, το σινεφίλ ρε παιδί μου.
Τελικά, ο λόγος είναι ο ίδιος που δεν ζητάς το Citizen Kane σε 4K ανάλυση: είναι γελοίο να προσπαθήσεις να δεις μόνο με τα μάτια σου το αδύνατο παιδί με το έλκηθρο, πίσω από τον περίπλοκο, κοσμοπολίτη εκατομμυριούχο C.F. Kane. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις πολύ πιο μεγάλα μέσα, κι αυτά είναι που μεταχειρίζεται κάθε σπουδαία Τέχνη.
Αφεθείτε σε αυτήν και θα το νιώσετε.
xoxo… Fundraising Team<3
